Omdat de film It Ends with Us van Colleen Hoover nu in de bioscoop draait, besloot ik het boek te lezen. Van Colleen kende ik al de boeken Verity en Herinneringen aan hem. Daarom was ik ook nieuwsgierig naar dit boek, omdat ik haar schrijfstijl erg waardeer.
Ik was halverwege het boek toen ik op RTL Nieuws las dat er veel kritiek is op de film. In het artikel stond dat de marketing van de film niet goed aansluit bij het zware onderwerp van het verhaal. Gelukkig had ik het artikel niet helemaal gelezen, want ik wist op dat moment nog niet welke kant het verhaal op zou gaan. Het artikel bevatte namelijk veel spoilers, en ik begin liever zonder enige voorkennis aan een verhaal (ik lees meestal niet eens de samenvatting). Toen er in het artikel iets werd genoemd over huiselijk geweld, voelde dat al als een flinke spoiler. Ze gaan zelfs zo ver dat ze het einde verklappen (gelukkig had ik dat niet gelezen).
Het verhaal draait om Lily, een jonge vrouw van 23 jaar die verliefd wordt op een aantrekkelijke man met een pijnlijk verleden. Ze ontdekt zijn duistere kant en zijn verleden pas nadat hij haar voor de eerste keer fysiek aanvalt tijdens een woede-uitbarsting. Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is dat Lily zelf als kind huiselijk geweld heeft meegemaakt; haar vader mishandelde haar moeder vaak. Ze had zichzelf altijd voorgehouden dat ze zoiets nooit zou accepteren, maar wanneer haar eigen vriend haar in een vergelijkbare situatie brengt, wordt ze geconfronteerd met een hartverscheurende keuze. Hij lijkt niet op haar vader, hij komt oprecht over in zijn spijt, en toch heeft hij haar geslagen.
Dit verhaal gaat over dat ene moment, die eerste keer, en de gedachten die door je hoofd gaan als je zoiets meemaakt. Colleen Hoover wil laten zien hoe complex de gevoelens van een slachtoffer kunnen zijn. Het is gemakkelijk om van buitenaf te denken dat slachtoffers zwak zijn of dat ze iets verkeerd doen, maar Hoover laat via Lily zien hoe overweldigend liefde kan zijn, en hoe moeilijk het kan zijn om de grens te trekken tussen vergeving en zelfbehoud. Wat logisch lijkt, voelt heel anders wanneer je er zelf middenin zit.
Hoover praat niets goed. Ze rechtvaardigt geen geweld, maar ze laat je wel ervaren hoe iemand zoals Lily, die altijd dacht sterker te zijn dan haar moeder, toch in dezelfde valkuilen kan belanden. Het verhaal beschrijft gewelddadige aanvallen die fysieke wonden achterlaten, en die intensiteit zie ik niet terug in de trailer. De vraag is of de film deze brutaliteit even krachtig in beeld weet te brengen als het boek dat doet.
