Ik heb Mickey7 verslonden. Letterlijk. Overdag luisterde ik het boek als luisterboek, en ’s avonds nestelde ik me op de bank met de e-bookversie. Een fascinerend verhaal over klonen, overleven en… reusachtige wormen. Kortom: een boek dat je in één ruk uitleest.
Toen ik hoorde dat de filmversie, Mickey17, nu in de bioscoop draait, wist ik het zeker: die moest ik zien! Een vriend had de film al gezien en zei dat hij geweldig was. Dus enthousiast kondigde ik thuis aan: “We gaan naar de bioscoop!”
Ja, maar…
Mijn jongste zoon sprong meteen op. Hij wil al maanden naar de bioscoop. Perfect, toch? Één probleem: Mickey17 heeft een 16+ indicatie. En hij is pas 14.
“Kunnen we niet gewoon…” begon ík nog hoopvol. Hij is bijna 15, en als hij een beetje volwassen overkomt, zou hij misschien wel voor 16 door kunnen gaan. En áls we dan toch worden tegengehouden, dan ruilen we de kaartjes gewoon om voor een andere film. Een minder leuke film. Waarschijnlijk eentje voor 12 jaar en jonger, die we allemaal te kinderachtig zullen vinden. Maar goed, het is een poging waard…
Maar nee, regels zijn regels. En tegenwoordig controleren ze bijna altijd op leeftijd, zowel bij de ticketverkoop als bij de ingang van de zaal. Dus helaas pindakaas!
Plan B?
Alleen met mijn man gaan is ook geen optie, want mijn man heeft een hekel aan Mickey.
Nee, niet aan de film, maar aan de hoofdpersoon.
Waarom? Omdat ik tijdens het lezen – enthousiast als ik was – vertelde hoe dom Mickey eigenlijk is. Dat hij zichzelf in de problemen heeft gewerkt en vervolgens zijn beste vriend de schuld geeft. Mijn man kon er niet over uit: “Wat een eikel.”
En nu wil hij dus niet naar een film met een hoofdpersoon die hij al irritant vindt, nog voordat hij hem überhaupt gezien heeft.
Plan C?
“Misschien kan ik met mijn oudste zoon gaan?” Maar toen keek ik naar de jongste. Die had al zo lang zin om weer eens naar de bioscoop te gaan, dat het gewoon niet eerlijk zou voelen om hem nu thuis te laten terwijl wij wél gaan.
Dus nu zitten we in een situatie waarin:
- Ik de film heel graag wil zien.
- Mijn jongste niet mee mag.
- Mijn man niet wíl, tenzij we als gezin er een gezellige dag van gaan maken.
- Mijn oudste best mee wil, maar dat niet helemaal eerlijk zou zijn tegenover de jongste.
Conclusie: we gaan niet.
We wachten braaf tot Mickey17 te streamen is. En in de tussentijd hopen we dat er wél een film uitkomt die we allemaal kunnen zien. Maar serieus: waarom mogen ouders in de bioscoop niet zelf bepalen of een film geschikt is voor hun kind, terwijl diezelfde film thuis op Netflix wél zonder problemen bekeken kan worden?
Ach, luxeprobleem. Maar ik blijf balen.
