Titel: The Hollow Places
Genre: Horror, bovennatuurlijk, thriller
Schrijver: T. Kingfisher
Verteller (Engels): Hillary Huber
Uitgever: Simon & Schuster Audio
Duur van het boek : 9 uur en 43 minuten
In deze review vertel ik je over The Hollow Places, een bovennatuurlijke horror waarin een sterke vrouwelijke hoofdpersoon haar leven na een scheiding opnieuw probeert op te bouwen — en ontdekt dat er wel ergere dingen zijn dan een mislukt huwelijk.
Waar gaat The Hollow Places over?
Kara – of “Carrot”, zoals ze meestal genoemd wordt – probeert haar leven opnieuw op te bouwen na een scheiding. Omdat haar financiële situatie slecht is, trekt ze in bij haar oom en helpt ze mee in zijn museum: het “Glory to God Museum of Natural Wonders, Curiosities and Taxidermy” – in de volksmond het Wondermuseum.
Het museum is geliefd om zijn bizarre collectie opgezette dieren en vreemde objecten. Kara runt het tijdelijk in haar eentje terwijl haar oom herstelt van een knieoperatie. Maar dan ontdekt ze een gat in een muur. Samen met haar buurman Simon onderzoekt ze het – en wat ze vinden hoort niet bij het gebouw, maar het is een poort naar een andere wereld.
Wat eerst fascinerend lijkt, verandert al snel in iets huiveringwekkends. Deze plek is geen wonder, maar een val. Wat er rondwaart is niet menselijk, jaagt op alles wat beweegt… en als je pech hebt, zijn ze niet eens hongerig.
👉 The long walk / De marathon is beschikbaar als:
De personages in The Hollow Places
Kara en Simon zijn de hoofdpersonages van het verhaal, dat volledig verteld wordt vanuit Kara’s perspectief. Simon raakt betrokken bij het avontuur wanneer hij haar helpt een gat in de muur te bekijken — ze hopen het nog te kunnen repareren voordat haar oom terugkomt. Maar wat ze aan de andere kant vinden, zorgt ervoor dat er een diepe band van kameraadschap ontstaat.
Kara is een grappige, nuchtere vrouw die na haar scheiding in een moeilijke periode zit. Ze heeft weinig bereikt, moet bij haar oom intrekken en probeert haar leven weer op te pakken. En dan komt ze letterlijk terecht in een nachtmerriewereld, waar zij en Simon opgejaagd worden door iets dat geen mens zou moeten zien.
Toch vormen ze samen een sterk team. Ze slagen er steeds in om om de beurt in paniek te raken, zodat de ander kan handelen. Humor is hun overlevingsmechanisme — huilen zou logisch zijn, maar dat helpt niemand verder.
Let op: ook al draait dit verhaal om Simon en Kara, het is zeker niet romantisch van aard. Het draait puur om het avontuur, en alleen de diepe kameraadschap die tussen hen ontstaat helpt hen steeds een dagje langer in leven te blijven.
Juist door deze situatie ziet Kara haar eigen leven ineens in perspectief. Haar verdriet over haar mislukte huwelijk verdwijnt als sneeuw voor de zon. Stel je voor dat ze deze horrorreis had moeten doorstaan met haar ex-man in plaats van met de sympathieke en geestelijk sterke Simon… Ze zouden het waarschijnlijk nog geen dag hebben overleefd.
De wereld achter de muur
Wanneer Kara en Simon het gat in de muur onderzoeken, komen ze uit in een kamer waarvan de deur aan de binnenkant is vergrendeld met een zwaar slot. Op het bed ligt een oud lijk. Alles wijst erop dat deze persoon ervoor gekozen heeft hier te sterven, liever opgesloten dan de kamer te verlaten.
Al snel ontdekken ze dat deze kamer onderdeel is van een bunker – een van de vele die verspreid liggen over een grimmig landschap vol mistige rivieren en grasachtige eilandjes. Op elk eiland staat zo’n zelfde bunker, wat de wereld een angstaanjagende herhaling geeft. De lucht is zwaar, de stilte beklemmend, en overal staan wilgen. Veel wilgen. Maar deze bomen zijn niet zomaar planten. Ze lijken een eigen wil te hebben. Of misschien voeren ze die van iets anders uit…
De wereld voelt vreemd, alsof er een digitale ‘skin’ over de werkelijkheid ligt – zoals in een computerspel. Maar aan de andere kant van die laag zijn Zij. Wezens die jagen op iedereen die hier terechtkomt.
Kara en Simon vinden tekens van eerdere bezoekers: krabbels en waarschuwingen op de muren. Ze leren dat je aan Hen moet denken om Hen dichterbij te brengen. En dat is nu juist het probleem… hoe enger het wordt, hoe moeilijker het is om niét aan Hen te denken.
Ze horen je gedachten. En als je dan toch wordt gevonden, bid dan dat ze honger hebben. Want wat ze met je doen als ze géén honger hebben… is nog veel erger.
Niet zomaar een ontsnappingsverhaal
Je denkt al snel te begrijpen waar dit verhaal over gaat. Simon en Kara belanden via een mysterieuze poort in een andere dimensie en moeten hun weg naar huis zien te vinden. Een klassiek overlevingsverhaal, zou je zeggen.
Maar The Hollow Places is veel meer dan dat. Het gaat niet alleen over sterk blijven, ontsnappen en hopen dat je het overleeft. Want stel dat je de weg terugvindt. Stel dat je weer veilig thuiskomt. Is de nachtmerrie dan voorbij?
Wat gebeurt er met het gat in je muur – met de poort naar een wereld die niet hoort te bestaan?
Sommige ervaringen verdwijnen niet zomaar. Ze blijven hangen in je hoofd, kruipen onder je huid. En soms is het enige bewijs dat je ze hebt meegemaakt… de lege blik in je ogen.
Setting
Kara’s wereld bestaat in dit verhaal uit twee delen. Aan de ene kant is er de nachtmerriewereld waar ze per ongeluk in terechtkomt en waarin ze moet zien te overleven. Een wereld vol mist, verlaten bunkers, onverklaarbare fenomenen en een dreigend horrormysterie. Wie zijn de mensen die daar eerder zijn geweest? Komen ze uit haar wereld, of uit andere werelden? Waarom hebben ze het niet overleefd? En vooral: wie zijn Zij — de wezens die je gedachten kunnen horen, en waarvan je alleen kunt hopen dat ze honger hebben als ze je vinden?
Aan de andere kant is er Kara’s ‘veilige haven’: het Wondermuseum van haar oom. Een plek vol bizarre objecten, opgezette dieren met glazige ogen, en kasten vol schedels. Haar oom gelooft in alles — van bigfoot tot aliens die door de overheid gevangen worden gehouden. In zijn museum is alles mogelijk.
Dus ja, als er ergens op aarde een poort naar een nachtmerriewereld zou opengaan, dan verbaast het je niet dat het net tussen de opgezette dieren van het Wondermuseum gebeurt.
Wat ik vond van The Hollow Places
Ik vond The Hollow Places een verrassend sterk horrorverhaal. De spanning zit vooral in de sfeer, in het ongrijpbare gevaar dat Kara en Simon steeds dichter op de huid zit. En het maakt eigenlijk niet uit of ze nog in de nachtmerriewereld zijn of niet, want als je eenmaal door zo’n poort bent gegaan, is het maar de vraag of je daar ooit nog echt aan kunt ontsnappen.
The Hollow Places is een goede psychologische horror, met een nachtmerriewereld als decor en een ogenschijnlijk veilige plek als basis: het Wondermuseum van Kara’s oom. Vol schedels, opgezette dieren met glazige ogen en bizarre objecten — een plek die vreemd genoeg nog veiliger aanvoelt dan wat er aan de andere kant van de muur op hen wacht. Het Wondermuseum is een originele en intrigerende locatie. En gek genoeg: ook al zou ik er ’s nachts echt niet alleen rond durven lopen (en overdag eigenlijk ook niet), het wordt zó warm en liefdevol beschreven dat het bijna als een thuis voelt.
Het verhaal is goed geschreven, met een spannend avontuur in een enge wereld die je niemand toewenst. Alles daar is mysterieus. Je ontdekt samen met Kara alleen het topje van de ijsberg — en die is al eng genoeg. Soms wil je dingen gewoon niet weten, want stel dat je het overleeft… hoe minder je weet, hoe groter de kans dat je daarna nog normaal kunt functioneren. Als je precies weet welke monsters er onder je bed kunnen liggen, durf je straks nooit meer te gaan slapen. Kara’s avontuur is niet alleen een gevecht om te overleven, maar ook een persoonlijke reis. Na haar scheiding groeit ze als mens. De horror is meer de setting waarin ze moet groeien — en dat maakt het alleen maar spannender.
De sfeer is Lovecraftiaans: het draait om wat je niet ziet, om wat je niet begrijpt. De wezens zijn beangstigend juist omdat je niet weet wat ze zijn, of ze een lichaam hebben, of hoe ze je precies bereiken. Ze horen je gedachten. De zin “Pray they are hungry” blijft in je hoofd hangen — en dat zegt alles. De horror is slim opgebouwd. De alternatieve wereld voelt als een duistere versie van Narnia. Geen wonder dat Kara en Simon het zelf ook beschrijven als “hel en Narnia tegelijk”.
Kara is een prachtig hoofdpersonage. Geen superheld, maar een gewone vrouw die geen succes heeft gehad in het leven en na haar scheiding op een dieptepunt zit. En juist daarom is het zo mooi hoe sterk ze zich mentaal staande weet te houden. Haar droge humor is haar reddingsboei. In deze nachtmerrie heb je weinig aan een goed cv — dan draait het om veerkracht, lef en menselijkheid.
Simon is een geweldige sidekick. Een sympathiek en geestelijk sterk personage, precies wie je aan je zijde wil hebben als je in een nachtmerrie belandt. En dan is er nog de kat, Beau. Echt een geweldig dierlijk personage. Doe mij maar zo’n kat! Hij is zijn gewicht in goud waard.
Ik ben meteen gaan zoeken of er misschien een vervolg is. Want er zijn vast meer poorten naar deze nachtmerriewereld…
Sterren: ⭐⭐⭐⭐⭐ (5 van 5 sterren)
Als je houdt van verhalen waarin personages vastzitten op een plek vol dreiging, dan kan ik je ook The Watchers van A.M. Shine aanraden. In dit huiveringwekkende verhaal stranden mensen in een afgelegen bos, waar ze ’s nachts worden bespied door mysterieuze wezens die altijd weten waar je bent. Overleven betekent dat je je aan strikte regels moet houden en elke avond voor het donker in de veilige kamer moet zijn — want buiten wacht de jacht. Lees hier mijn review van The Watchers.
Waar kan je dit boek kopen/downloaden?
- Bol.com: Paperback, luisterboek en Ebook in het Engels.
- StorytelNL: Luisterboek en Ebook in het Engels.
- Nextory: Luisterboek en Ebook in het Engels.
- Bookbeat.nl: Luisterboek en Ebook in het Engels.
- iTunes: Ebook en luisterboek in het Engels.
In dit artikel staan affiliate links. Als je iets via deze links koopt, ontvang ik een kleine commissie. Jij betaalt niets extra’s, maar je steunt er wel mijn blog mee. Dank je wel!
